ยิ่งมีอายุมากขึ้น ยิ่งมีความรู้สึกว่า โลกเราเต็มไปด้วยความทุกข์ 

เราก็ทุกข์ คนรอบข้างเราก็ทุกข์ บางคนยิ่งทุกข์มากกว่าเรา

สรุปว่า ใครๆ ก็ทุกข์

ต่างกันที่ "ขนาด" ของความทุกข์

ถ้าเรา "ยอมรับ" เป็น ความทุกข์คงมีขนาดไม่ใหญ่เกินไป

แต่ความเป็นจริงมันไม่เคยง่ายขนาดนั้น

คนเรามักเก็บความทุกข์นั้นมาขบคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เราจึงรู้สึกทุกข์ได้เต็มที่ เต็มเวลา ในขณะที่นึกถึงความทุกข์

แล้วอะไรเล่า ที่ทำให้เราวางความทุกข์นั้นไม่ลง? เรายึดติดอะไรอยู่?