ยิ่งมีอายุมากขึ้น ยิ่งมีความรู้สึกว่า โลกเราเต็มไปด้วยความทุกข์
เราก็ทุกข์ คนรอบข้างเราก็ทุกข์ บางคนยิ่งทุกข์มากกว่าเรา
สรุปว่า ใครๆ ก็ทุกข์
ต่างกันที่ "ขนาด" ของความทุกข์
ถ้าเรา "ยอมรับ" เป็น ความทุกข์คงมีขนาดไม่ใหญ่เกินไป
แต่ความเป็นจริงมันไม่เคยง่ายขนาดนั้น
คนเรามักเก็บความทุกข์นั้นมาขบคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เราจึงรู้สึกทุกข์ได้เต็มที่ เต็มเวลา ในขณะที่นึกถึงความทุกข์
แล้วอะไรเล่า ที่ทำให้เราวางความทุกข์นั้นไม่ลง? เรายึดติดอะไรอยู่?
